“Toen ik dertien jaar was, droeg hij me op om spelverdeler te worden. Ruim vijf jaar later nam hij me mee naar Zwitserland om er bij Näfels te proeven van een eerste internationale ervaring onder zijn hoede. Hij is een man die ik nooit zal vergeten en die ik altijd dankbaar bleef,” vertelt Frank Depestele, die nadien jarenlang de vaste ‘passeur’ bleef van de nationale ploeg.
Dat alles met heel veel dank aan Yurek Strumilo, zijn Poolse – of moeten we zeggen: Pruisische – mentor, die enkele dagen geleden overleed na een jarenlang strijd tegen kanker. Ondanks heel veel pijn, gaf hij gedurende meer dan twee jaar de dokters ongelijk. Die zagen hem al in 2019 ten onder gaan aan de gevolgen van die kwalijke ziekte. Maar dat was zonder de strijder in Strumilo gerekend. Pas vorige week gaf hij zich gewonnen, omringd door enkele intieme vrienden. Hij wordt donderdag om 9u30 begraven in de Sint-Laurentiuskerk in Zedelgem.
Een man met passie
Al wie ooit met Yurek te maken had, heeft er wel een verhaal bij. Want hij was ook een man met passie, die het moeilijk verdroeg als iemand weer eens een foutje maakte. Zijn papieren smeet hij dan wel eens op de grond van woede. De betrokken speler mocht zich verwachten aan een kortstondige scheldtirade. Want hoe dikwijls had hij dat al niet gezegd?
Dat zijn stijl en zijn manier van werken nochtans aansloegen, bewijzen de vele titels die hij behaalde: 4 keer in België, 3 keer in Zwitserland, maar ook in Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk en Turkije. In eigen land was hij werkzaam bij nagenoeg alle topclubs uit hun periode van hoogconjunctuur: Kortrijk, Torhout, Lennik, Herentals, Maldegem en Roeselare.
Een man met charisma
Over zijn manier van werken was niet iedereen het volledig eens, maar daar trok hij zich weinig van aan. Met het nodige charisma en zijn geestig Vlaams-Pools draaide hij dan weer velen om zijn vinger. Mannen zowel als vrouwen.
Yurek Strumilo wist ook wel wat er op de volleymarkt te koop was en aan welke prijs. En daarmee trok hij naar clubbestuurders en sponsors, die hij de hemel op aarde beloofde. En ze trapten er nog in ook. Eén van de merkwaardigste persvoorstellingen die we ons herinneren, was die van het pas gepromoveerde Maldegem. Een ploeg met veel ambities, geleid door Strumilo.
Eerst werd het ganse gezelschap – toch zo’n zestig man sterk – rondgevaren op de Leie, om nadien te belanden in het exquise restaurant l’ Auberge du Pêcheur met uitzonderlijk lekker eten en aangepaste wijnen. Nadien volgde nog een uitgebreid naproevertje met de goede vrienden tot in de vroege ochtend. Want had hij Maldegem niet dé toptransfer van het seizoen bezorgd met de komst van Grözer?
Alles samen moet het een flinke slok op de borrel gekost hebben bij de nieuwe hoofdsponsor. Tegenvallende resultaten, blessures bij Grözer en een tekort aan financiën zorgden er datzelfde seizoen voor dat Maldegem vroegtijdig de handdoek op het canvas moest gooien. Strumilo hief de armen ten hemel. Het was tenslotte zijn schuld niet!
Een macho man
Eén andere herinnering blijft ons ook nog levendig voor de geest hangen als we het over Yurek Strumilo hebben. Hij kon ook de ‘coole’ coach uithangen, die met veel macho gevoel aan de anderen kon laten zien hoe goed en hoe sterk hij en zijn ploeg wel waren.
Dat was ook weer het geval in de Arena van Deurne tijdens de bekerfinale van ‘zijn’ Torhout tegen Lennik. De West-Vlamingen waren twee sets overtuigend de baas gebleven en toen het ook in de derde set de goede kant leek uit te gaan, sloot Yurek demonstratief zijn aktentas in de overtuiging dat het pleit beslecht was. Maar Lennik kwam terug onder leiding van coach Marc Spaenjers en tot verbijstering van Yurek en van het reeds in een zegeroes verkerende Torhoutse legioen, sleepte Lennik toch nog de beker uit de brand.
Een belezen man
Zo doen er zeker nog tientallen verhalen de ronde over deze perfectionistische, controversiële coach. In de omgang was hij een best aardige man, met zijn legendarische sigaretjes en soms uitweidend over boeken, kunst of muziekwerken die hij gehoord of gezien had. Want Yurek was ook een belezen man, die graag vertoefde in het gezelschap van enkele vrienden en daar ook met volle teugen van genoot. Ondanks zijn reputatie zullen velen nog lang verhalen navertellen over deze legendarische volleyfiguur, die ons op 72-jarige leeftijd veel te vroeg ontviel. Rust eindelijk volledig in vrede, Yurek!
Het team van Volleynews biedt familie, vrienden en kennissen van Yurek zijn oprechte deelneming aan.
